Izabela Chlewińska –

Ophelia is not Dead

Choreografia: Izabela Chlewińska

Współpraca: Jacek Owczarek

Muzyka: Jacek Grudzień, Radiohed

Izabela Chlewińska - choreografka, pedagog, tancerka. Absolwentka Akademii Muzycznej im. K. i G. Bacewicz, Katedry Rytmiki i Improwizacji Fortepianowej, w Łodzi. Ukończyła także Kurs Kwalifikacyjny dla Instruktorów Tańca Współczesnego.
Absolwentka Zarządzania Kulturą w Wymiarze Europejskim w Akademii Muzycznej w Krakowie.
Stypendystka prestiżowego stypendium DanceWeb w Wiedniu w 2008 roku oraz stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2009 roku. Aktorka i tancerka Teatru Nowego im K.Dejmka w Łodzi. Od 2004 związana z Teatrem Tańca Alter w Kaliszu.
Laureatka nagrody indywidualnej za rolę w spektaklu Pazur w reż. Witolda Jurewicza na Międzynarodowych Prezentacjach Współczesnych Form Tanecznych (Kalisz 2006 ). Zrealizowała spektakle autorskie: Sin Piel (premiera kwiecień 2005), Odcinek (premiera lipiec 2007) oraz Spadam toczę się i trwam, którego premiera odbyła się w Teatrze Nowym w maju 2008 roku.
Brała udział w projektach z tak wybitnymi twórcami jak: Nigel Charnock (współzałożyciel legendarnego DV8 Physical Theater), Gabriela Carrizo & Franck Chartier (Peeping Tom) Michael Schumacher czy Ray Chung.

Ophelia is not Dead

Spektakl został zrealizowany w ramach międzynarodowego projektu DanceWEB Europe Scholarship Programme for Contemporary Dance w Wiedniu w 2008r

Maria Stokłosa Prawa Półkula Wrocławska premiera

Prawa półkula

choreografia Marysia Stokłosa
reżyseria świateł Jan Cybis
dramaturgia Peter Pleyer
kostiumy Ola Staszko
muzyka LeTigre, Nina Simone, Erik McKenzie
tańczą Aleksandra Borys, Halina Chmielarz, Hana Lee Erdman, Joanna Leśnierowska, Weronika Pelczyńska
produkcja Art Stations Foundation
koprodukcja Fundacja ciało/umysł
Zrealizowano przy pomocy finansowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasta St. Warszawy i Fundacji Burdąg

Wrocławska Premiera - 13.03.2010
Godz: 19.00
Miejsce: Centrum Sztuki Impart
ul.Mazowiecka 17

Dance Vibrations 2: Caffè Latte

Prawa Półkula - foto: Jakub Wittchen

WIBRACJE TANECZNE vol.IV - Marysia Stokłosa - Prawa Półkula

Marysia Stokłosa

Prawa półkula

choreografia Marysia Stokłosa
reżyseria świateł Jan Cybis
dramaturgia Peter Pleyer
kostiumy Ola Staszko
muzyka LeTigre, Nina Simone, Erik McKenzie
tańczą Aleksandra Borys, Halina Chmielarz, Hana Lee Erdman, Joanna Leśnierowska, Weronika Pelczyńska
produkcja Art Stations Foundation
koprodukcja Fundacja ciało/umysł
Zrealizowano przy pomocy finansowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasta St. Warszawy i Fundacji Burdąg

Wrocławska Premiera - 13.03.2010

Godz: 19.00

Miejsce: Centrum Sztuki Impart

ul.Mazowiecka 17

Projekt zainicjowany przez Marysię Stokłosę, choreografkę wykształconą i pracującą dotąd głównie poza Polską, powstaje we współpracy z Aleksandrą Borys, Haliną Chmielarz, Janem Cybisem, Haną Lee Erdman (USA), Joanną Leśnierowską, Weroniką Pelczyńską, Aleksandrą Staszko oraz Peterem Pleyerem (Niemcy), który objął spektakl artystyczną opieką.

„Prawa półkula” odsyła do tej części naszego mózgu, która potocznie kojarzy się z emocjami i irracjonalnymi czy intuicyjnymi zachowaniami. Tytuł spektaklu wskazuje jednak bardziej punkt wyjścia dla pracy, a nie cel czy jego temat. Stokłosa poszukuje ruchu w obszarach przypisywanych prawej części mózgu - takich jak orientacja w przestrzeni, myślenie obrazowe, wrażliwość muzyczna. Celem projektu nie jest jednak zaangażowanie w neurologiczne rozważania. Stanowią one jedynie pretekst do odkrycia fizycznego odpowiednika tego, co niezrozumiałe, nielogiczne i niewerbalne. Poetycka przestrzeń spektaklu ma uaktywnić zarówno zbiorową jak i indywidualną wrażliwość i wyobraźnię publiczności, odwołując się do jej wspomnień, wcześniejszych doświadczeń i emocji.

Informacje o artystach:

Marysia Stokłosa ukończyła wydział choreografii w School for New Dance Development (SNDO) w amsterdamskiej Hogeschool voor de Kunsten. Taniec współczesny studiowała w London Contemporary Dance School at The Place w Londynie. Jej dorobek twórczy to między innymi: „Let’s Dance Chopin” - Inauguracja XX Łódzkich Spotkań Baletowych, we współpracy z kompozytorem Januszem Stokłosą oraz Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Łódzkiej. Solo „Vacuum” (premiera w Melkweg Theater, Amsterdam; premiera polska - Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Festiwal Temps d’Image, Warszawa, prezentowane m.in. również na Polskiej Platformie Tańca w Poznaniu); „Spotkanie1” – performens wideo stworzony we współpracy z artystką wizualną Julią Staniszewską i wymieniony przez magazyn Ballet Tanz jako ważna produkcja roku 2007 (CSW, Temps d’Image); „Burdąg” – film tańca (Przegląd sztuki Nova Polska w Lille, Polska Platforma Taniec.pl na Festiwalu Ciało/Umysł, Galeria Szu Szu w Warszawie);
Jako tancerka współpracowała z choreografem Jeremy Wadem. Tańcząc w jego przedstawieniach - „Glory oraz And pulled out their hair…” - występowała między innymi w Berlinie, Nowym Jorku, Brukseli, Barcelonie, Buenos Aires, Montevideo i Kopenhadze. Uczestniczyła również w projektach takich choreografów jak Sara Shelton Mann, Min Tanaka oraz Dick Wong. Jest autorką choreografii do kilku spektakli teatralnych. Prowadzi dom pracy twórczej Burdąg.

Peter Pleyer uczył się tańca w European dance development center przy Art Academy w Arnhem w Holandii. Pracował w Nowym Jorku z Yoshiko Chuma, jako tancerz i asystent choreografa oraz w Paryżu z Markiem Tompkinsem. Od lat współpracuje z Eszter Gal w Budapeszcie. Wystąpił na Impro Festiwal w Nowym Jorku oraz na paryskich obchodach dwudziestolecia contact improvisation. Opracowuje choreografie do własnych występów (jest laureatem konkursu choreograficznego w Groningen). Od 2000 roku mieszka w Berlinie. Ostatnio oddaje się zgłębianiu tajników teorii tańca. Często prowadzi i nadzoruje projekty performatywne w Niemczech i Szwecji. Koncentruje się tam na nowych metodach treningu tanecznego i kompozycji - takich, w których kluczową rolę odgrywa improwizacja. Swój spektakl „Choreographing books” prezentował w Browarze w Poznaniu. Peter jest współtwórcą projektów edukacyjnych dla choreografów w Berlinie, a także częścią osobowości fikcyjnej polskiej tancerki Veroniki Blumstein. Od 2007 pełni funkcję dyrektora artystycznego berlińskiego festiwalu młodej choreografii - Tanztage Berlin.

Jan Cybis - operator filmowy. Autor zdjęć do wielu filmów reklamowych, krótkometrażowych, teledysków oraz kilku filmów dokumentalnych. Od 2007 zajmuje się również reżyserią światła w spektaklach tańca, m.in. „Vacuum” Marysi Stokłosy, Solo Projekt 2009. Urodził się i mieszka w Warszawie.

Aleksandra Borys - po ukończeniu Szkoły Baletowej w Łodzi, dostała jedną z głównych ról w spektaklu "Opentaniec". Wzieła również udział w kilku projektach tanecznych Teatru Kierunek przy Śląskim Teatrze Tańca. Następnie studiowała techniki tańca współczesnego w Codarts - Rotterdam Dance Academy, gdzie współpracowała z wieloma choreografami z całego świata m.in. Edan Gorlicky (Izrael), Nannine Lenning (Holandia), Ivan Schauvliege (Belgia), Eugenia Demeglio (Włochy), Aleksandra Maciejewska (Polska). Brała również udział w programie rezydencjalnym Art Stations Foundation wraz z Konradem Szymańskim tworząc "Solo.06".

Hana Lee Erdman - studiowała historię sztuki oraz taniec w UCLA w Kalifornii. Występowała w San Francisco i w Europie. Miała przyjemność pracować z Sarą Shelton Mann, Jessem Curtissem, Smith/Wymore productions oraz Half Machine. Współpracuje z Kirą Kirsch występując i prowadząc „badania nad ruchem”. Od niedawna Hana mieszka w Berlinie gdzie dalej zajmuje się improwizacją i sztukami performatywnymi. Gra także w eksperymentalnym zespole muzycznym „drowning daisies”.

Joanna Leśnierowska - krytyk tańca, kurator; dramaturg; wykładowca UAM; autorka kilkudziesięciu tekstów o tańcu publikowanych w Polsce („Didaskalia”, „Teatr”) oraz poza jej granicami („Theater der Zeit” (Berlin), „Dance Today” (Izrael), „Dance Zone” (Praga); autorka rozdziału o teatrze tańca w w wielokrotnie wznawianym „Słowniku wiedzy o teatrze” (Wydawnictwo Park, Bielsko-Biała). Od 2004 roku kurator tańca w poznańskim Starym Browarze, gdzie stworzyła pierwszy w Polsce regularny, całoroczny cykl prezentacji i produkcji tańca współczesnego (www.starybrowarnowytaniec.pl). Od 2003 roku współprowadzi zespół, a od 2004 r. także stowarzyszenie, Towarzystwo Gimnastyczne, które obok produkowania spektakli („Whatever you wish”, 2003; „Obcojęzyczność”, 2005; „Nic”, 2007) prowadzi intensywną działalność edukacyjną (program warsztatów Towarzystwo Gimnastyczne zaprasza) i jest polskim partnerem prestiżowej europejskiej organizacji DanceWeb (www.towarzystwogimnastyczne.com).

Weronika Pelczyńska - urodzona 30.06.1985 w Warszawie. Absolwentka szkoły tańca SEAD (Salzburg Experimental Academy of Dance) w Austrii, inżynier Wydziału Inżynierii Produkcji Politechniki Warszawskiej. W latach 2008/2009 będąc członkiem zespołu Bodhi Project występowała w Austrii, Niemczech, Włoszech, Polsce, współpracując między innymi z: M. Kejzarem, J. Nelsonem, V. Justice, R. Hayden, E. Braun, T. Williamsem czy S. Sandronim. Doświadczenie sceniczne zdobywała przez ponad 3 lata w Teatrze Studio Buffo, oraz w produkcjach Teatru Tańca Mufmi w choreografii A. Piotrowskiej. W 2003 roku zdobyła złoty medal Mistrzostw Europy w disco dance formations z zespołem Volt. Ma również doświadczenie aktorskie związane z udziałem w kilku produkcjach telewizyjnych.

Ola Staszko - urodziła się 15.11.1975 w Warszawie. Studiowała Stosowane nauki społeczne na Uniwersytecie Warszawskim (1996-2000), a w latach 2003-2006 fotografię i projektowanie graficzne na Akademii Sztuk Pięknych i Projektowania Gerrit Reitveld w Amsterdamie. Swoją pracę artystyczną rozpoczęła jako fotograf. Jako asystentka scenografa współpracowała m.in. z Joanną Kaczyńską (Teatr Telewizji „Beztlenowce” reż. Łukasz Barczyk), Magdaleną Maciejewską („Bambini di Praga” w Teatrze Współczesny w Warszawie), Anną Wunderlich (przy realizacjach teatrów telewizji j np. „Pasożyt” Marcina Wrony czy filmach fabularnych „Nadzieja” w rez. Stanisława Muchy), Małgorzatą Szczęśniak (przy produkcji Teatru Telewizji „Wyzwolenie” w rez. Macieja Prusa). Od kilku lat pracuje jako kostiumograf. Jest autorką kostiumów następujących filmów: „Zmruż oczy” rez. A. Jakimowski (w 2003r. razem z Katarzyną Bartel -współautorką kostiumów, otrzymała nagrodę za kostiumy do tego projektu na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni), „Skaza” (teatr. TV) reż. M. Wrona, „Sztuczki” reż. A. Jakimowski, „Jak żyć” reż. S. Jakubowski, „Moja krew” reż. M. Wrona, „Hanoi – Warszawa” reż. K. Klimkiewicz. Marysię Stokłosę poznała w Amsterdamie, razem z tą znajomością rozwinęło się zamiłowanie do tańca współczesnego. W 2006 przygotowała kostiumy do jej spektaklu „Fall In D”.

Halina Chmielarz - urodzona w Toruniu w 1967 roku. W 1992 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Filmową Telewizyjną i Teatralną w Łodzi, Wydział Aktorski (pod opieką Jana Machulskiego). Od początku pracy artystycznej rozpoczęła poszukiwania języka teatralnego integrującego klasyczne, tradycyjne wykształcenie aktorskie ze wszystkimi zdobyczami teatru eksperymentalnego i autorskiego. Pracowała jednocześnie w teatrach instytucjonalnych: Teatrze Powszechnym w Łodzi, Teatrze Powszechnym w Radomiu, Teatrze Polskim w Poznaniu, Teatrze Rozmaitości w Warszawie, gdzie pod dyrekcją Piotra Cieplaka zagrała Miłosierną w słynnym spektaklu „Historia o Miłosiernej, czyli testament psa”; od lat współpracuje także z teatrami eksperymentalnymi: Teatrem Cinema z Michałowic, Teatrem Derevo z Sanki Petersburga, Teatrem Trust z Delhi. Od 1993 roku stale współpracuje z jednym z najbardziej znaczących teatrów alternatywnych w Polsce – TEATREM ÓSMEGO DNIA z Poznania. Brała udział w spektaklach plenerowych teatru: „Sabbat” 1993, „Szczyt” 1998, „A jednak się kręci” 1999, „Arka” 2000, „Czas Matek” 2006, które prezentowane były na największych festiwalach teatralnych Ameryki Łacińskiej, Europy i Azji, jak również w małych miasteczkach Polski i Europy Wschodniej. W 1998 roku współtworzyła niezależną grupę teatralną Teatr „Centymetr nad Ziemią”, z którą zrealizowała spektakl autorski „Sybilla” inspirowany prozą P. Lagerkvista. Od roku 2001 realizuje również projekty autorskie między innymi: „TWÓRCZOŚĆ - WSPÓLNE PRZESTRZENIE” (spektakl „Tort z Muchomora” oraz „Czemu nie dajesz mi spać” - inspirowane prozą Olgi Tokarczuk); jak również projekt pięcioletni realizowany we współpracy z Lolą Lince (założycielką i dyrektorką „Compania de danza experimental”, Guanajuato, Mexico), obejmujący spektakle „Un regalo de Eva” oraz „Feminas del Mundo” prezentowane między innymi na XXXI Międzynarodowym Festiwalu Teatralny Cervantino w Guanajuato w Meksyku oraz Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Malta w Poznaniu. Halina pracuje również jako pedagog, prowadząc warsztaty „Świadomość ciała- techniki treningu aktorskiego” zarówno z profesjonalistami, jak i amatorami. W marcu 2009 roku brała udział w projekcie „Happy Project” (www.happyproject.pl) dokumentującym pracę Nigela Charnocka nad spektaklem „Happy”, realizowanym w ramach projektu Stary Browar Nowy Taniec, Art Stations Foundation w Poznaniu.

Spektakl Stokłosy pozbawiony jest oczywistej ciągłości, lecz mimo to wydaje się spójny – na głębszym poziomie, na którym odbywa się szczegółowe badanie uwarunkowań ruchu scenicznego. Kolejne sceny rozwijają inne jego aspekty, wiążące się ze sobą poprzez przeciwstawienie lub/i komplementarność, np. zapoznawanie się z przestrzenią i jak gdyby poszerzanie jej (a zarazem scenicznego mikrokosmosu, jak w scenie pierwszej), introwertyczność ruchu, przeniesionego do wnętrza ciała i rozpływającego się w nim, a także redukcja ruchu do mimiki (solo Leśnierowskiej), uaktywnianie i budzenie ciała (scena grupowa z alogicznym tekstem), gra z kształtem ciała i wzajemną interakcją dwóch ciał-brył, czyli połączenie improwizacji kontaktowej i taneczno-sportowych zapasów w wersji żeńskiej (Leśnierowska/Erdman), zamiatanie, ogarnianie trójwymiarowości przestrzeni (podłoga, boki, środek, pion: solo Borys), wypreparowanie oznaki emocji, czyli śmiechu i wspisanie jej w ciało (duet Borys/Pelczyńska), eksplorowanie ruchu i jego możliwości, impulsów, potencjału, poprzez repetycje i amplifikację (solo Pelczyńskiej). Stałym motywem jest też kompozycja wizualno-przestrzenna, jaką ubrane w stroje o podobnych tonacjach tancerki tworzą zarówno poprzez ruch, jak i zatrzymania.

Pod koniec spektaklu wszystkie artystki stają tyłem do publiczności i obejmują się. Scena ta przypomina ćwiczenie percepcji widzów – tancerki rozdzielają się bardzo powoli, najpierw stojąc w bezruchu, potem nieznacznie zmieniając sposoby objęcia (za ramiona lub pas), wreszcie rozszczepiając się, co przywodzi na myśl neuronowe połączenia, szukające nowych dróg i odbudowujące się, również pod wpływem kolejnych, nieznanych bodźców. Grupowa sekwencja puentuje zarazem sam spektakl i metodę pracy, czyli nieskończone możliwości improwizacji i ruchowych połączeń.

Julia Hoczyk

Pogranicza tańca i taneczne laboratoria

kultura enter

Miesięcznik wymiany idei