Wibracje Taneczne – 21. 05. 2010
Trzy spektakle solowe, odmienne podejście do ruchu, czasu i przestrzeni, różne postawy wobec ciała i kontaktu z widzem.
Wykonawcy: Izabela Chlewińska, Irena Lipińska, Tomasz Bazan
Miejsce prezentacji:
Centrum Sztuki IMPART
50-412 Wrocław,
ul. Mazowiecka 17
Data: 21.05.2010
Godz: 19.00
Dyrektor Naczelny i Artystyczny - Anna Wołek
Kurator: Adam Kamiński
Koordynacja projektu: Joanna Mazurek
Sekretariat:
e-mail: impart@impart.art.pl
tel/fax.: (071) 343 29 62
Warsztat taneczny zdobywała ucząc się u Atsushiego Takenouchim, Daisuke Yoshimota, Yumiko Yoshioki i Sylwii Hanff. Od zeszłego roku uczestniczy w coachingach tańca współczesnego dla tancerzy organizowanych w ramach Alternatywnej Akademii Tańca w Starym Browarze w Poznaniu.W ramach tego projektu brała udział w coachingach z Arkadim Zaidesem, Rią Higler, Chrisem Haringiem, Peterem Pleyerem, Simone Aughterlony, Isabelle Schad. W tym roku przygotowuje dyplom na kursie choreografii scenicznej w Artystycznej Alternatywie Art Studio w Krakowie.Nieustannie poszukuje form i rozwiązań dla ruchu, dla ciała i dla umysłu. Butoh stanowi jedną z jej najważniejszych dróg.HSUCIA - pierwszy pokaz nowego solo Tomasza Bazana (work in progress)
reżyseria, choreografia, taniec
TOMASZ BAZAN
opracowanie muzyki oraz koncepcja przestrzeni
TOMASZ BAZAN i MARTIN SHWITSH
video
MONIKA KOTECKA
konsultacje choreograficzne
HONZU TAKAMORU
TANIA ANDROWSKA
oraz
MARTIN SHWITSH
Zrealizowano ze środków – FUNDACJA CIAŁO/UMYSŁ - KUNST GILLIAN GALLERY BERLIN - TEATR MAAT PROJEKT
'W jednym dniu zmienia się wszystko- następuje przeorganizowanie porządków i pzebiegunowanie życia. Podczas jednego popołudnia wszystko zatrzymuje się, pęka i ustala się nowy bieg rzeczy. Spotkanie staje się rozstaniem, a rozstanie spotkaniem. '
Pozycją wyjściową do tworzenia tej choreografii było pojęcie gr. hezychia – pojęcia odwołującego się do oczyszczenia i w konsekwencji do niedostępności zmysłów dla świata zewnętrznego. Hezychia określana przez Martina Shwitsh'a ‘ciężką egzystencją’ jest drugą stroną umysłu człowieka – podobnie jak w zen – otwartą i przez to pustą, medytującą formułą bytu która przekracza próg poznania. Pojęcie Hezychii określa też bezruch, spokój, ciszę.
Jedną z inspiracji w procesie tworzenia choreografii i dramaturgii spektaklu była postać argentyńskiej tancerki - owładniętej obsesją ślepoty – która świadomie zrezygnowała z używania wzroku podczas występów na scenie oraz w życiu – w wyniku czego zginęła śmiercią tragiczną potrącona przez samochód. Spektakl podejmuje dyskurs z poczuciem osamotnienia, lęku przed ciemnością i samotnością – nawiązując do postaci Alvarez Ortega.
Całość przedstawienia dzieli się na dwie części – pierwszą poza miejscem stanowiącym o kontekście sceny (ściana, klatka schodowa, plac etc.) oraz drugą – odbywająca się w miejscu konstytuującym ‘performance’. Powstaje dualistyczny świat rozcięty na pół – widz sam decyduje, który jest mu bliższy.
